Zwoegen

27 november
Van Trabadelo naar O Cebreiro .
Een rustige , frisse en mistige ochtend . Fijn dat die nare wind er niet meer is . Ik loop door diverse kleine dorpjes . Door de mist kan ik de verre omgeving niet bekijken . De omgeving dichtbij is gezellig , dit hoewel veel van de leuke barretjes dicht zijn . Ik snap dit wel met zo weinig klandizie , in dit jaargetijde . Toch blijf ik het vreemd vinden dat er zo weinig pelgrims zijn nu . Ook vandaag is het een heerlijke wandeldag . De mist verdwijnt langzaam en maakt plaats voor een waterig zonnetje . Heerlijk! Vanaf vanochtend is het al stijgen , min of meer vals plat ; echter na 10 km is het echt stijgen . Er wordt een zwaar beroep gedaan op mijn conditie . Hijgend en af en toe stilstaand red ik het net . Dat stilstaan is niet heel erg , het uitzicht dat ik cadeau krijg voor al dit gezwoeg is geweldig . Zo ontzettend mooi dat ik er ontroerd door raak . Soms vragen anderen , en soms vraag ik dit ook aan mezelf ; waarom doe ik dit ? Om zo’n moment; dat ik op mijn eentje in de bergen, een sinaasappel zit te eten , met al dit moois om me heen .

Deze mooie ervaring wordt verstoord door het volgende . Helemaal stuk, door het klimmen , kom ik in dorpje aan en loop een bar binnen . Heb enorme behoefte om even bij te komen , te zitten en wat te drinken .
Een man en een vrouw , zitten er te eten . Zij maken mij duidelijk dat de bar gesloten is . Zij zijn zeer alternatief , ongastvrij en onvriendelijk . Mijn behoefte om even te zitten is echter te groot om mij er aan te storen , dus ik ga gewoon zitten . Daar gaat de man mee akkoord , maar hij vindt wel dat ik mijn schoenen uit moet trekken . Ook hier heb ik geen zin in . Ik zeg dat ik alleen maar even wil zitten en een colaatje wil drinken . Die krijg ik bij de gratie Gods. Intussen eten zij door en negeren mij . Leuk zo’n stel dat lekker alternatief en vegetarisch zit te doen ! Geef mij maar de doorsnee Spanjaarden !

Dit keer ben ik erg blij als ik op de plaats van bestemming ben . Poeh het was een zware dag .
Ik ben de tweede pelgrim in de herberg . De eerste is een jongeman uit Peru . Heel typisch dat zo’n man zo anders voelt als de Koreaan. Gewoon ,normaler, niet dat onderdanige.
Intussen komen er meerderen de albergue binnen wandelen .

Er staat in het kerkje een mis gepland voor pelgrims . Dan ben ik van de partij. Blijf dit mooie nostalgische momenten vinden . Weer word ik naar voren geschoven om een stuk voor te lezen . Inmiddels geroutineerd doe ik dit. Een van de paters was er de vorige keer ook bij . Hij loopt zelf de Camino. We krijgen een steentje met een Yellow Arrow. Het wordt het symbool van de liefde van God genoemd . Voor mij is het vooral het symbool van de goede weg , waar ik zo vaak onderweg dankbaar voor ben.

s’ avonds eten we in het enige open restaurant van het dorp .Gezellig met een hele groep pelgrims dit keer . Iedereen heeft het zwaar gehad vandaag , dat verbindt.



Verstuurd vanaf mijn iPhone