Alexander de peruaan

29 november Van Triacastela naar Sarria Meteen bij het wakker worden is het te horen . De storm giert langs het huis en de regen klettert tegen de ramen . Over dit weer had ik bijna niet meer nagedacht . Ik ben de afgelopen dagen ook wel erg verwend geweest . De jongens in de albuerge vertellen mij dat hun Spaanse buienradar aangeeft dat het de hele dag blijft regenen . Mijn buienradar zegt dat niet , maar die is sowieso erg onbetrouwbaar. Brrr hier heb ik geen zin in . Ik ga buiten voelen en wat opvalt is dat de kou helemaal uit de lucht is , ook de regen valt wel mee en de wind is hard . Dus gewoon gaan ! Met de Pool drink ik nog een kop koffie . Hij is een stuk relaxter. De nacht heeft hem duidelijk goed gedaan en hij heeft zich als mijn kamergenoot netjes gedragen , dat wil zeggen , niet gesnurkt. De dag begint grijs . Al snel nadat we het dorp uit zijn wordt het weer klimmen , en dus ook zweten . De vuilniszak is veel te warm , dus die gaat snel uit .Dan maar wat natter worden . De route is mooi , loopt vooral door bosgebied . Het pad is vaak rotsachtig en daarop liggen bladeren , die het glad maken . Ik let er erg goed op waar ik loop . De regen is er soms wel en soms niet , maar valt mee. Na ongeveer 2 uur lopen kom ik bij zo’n leuke plek . Een oude schuur, waar een stel jongeren een albuerge en restaurant hebben gecreeerd. Zo ontzettend leuk , creatief en gezellig . De jongeren zijn zeer internationaal .Met een Iraanse jongen heb ik een leuk gesprek . Hij heeft een tijd in Maastricht gewoond . Hij noemt de Hollanders kouder als de Spanjaarden . Dit kan ik helemaal beamen . Een Franse jongen speelt op zijn gitaar en zingt een liedje van Adèle . Heel mooi . Een warm plekje. Ik blijf er zeker een uur hangen , krijg heerlijke koffie met eigen gebakken cake. Dan moet ik toch weer verder . Langzamerhand wordt het droger en ook de wind gaat meer liggen . De route loopt weer door oude, stille dorpjes . Wat is Gallicie toch mooi. Het einddoel Sarria blijkt redelijk grote plaats te zijn . Er zijn zoveel herbergen , dat het even zoeken is naar de gemeente herberg . Daarvan is het in ieder geval zeker dat die open is . De hele club van gisteren is er al . Die club bestaat vooral uit jonge jongens , zo tussen de 20 en 30 . Byzonder dat zij dit op deze leeftijd doen . Omdat er een ( beperkte ) keuken is ga ik naar de supermarkt en eet in de auberge. De Peruaanse jongen is er nog steeds , wij delen eten en wijn met elkaar , nog steeds zonder veel woorden . Hij heet Alexander . Ik vertel hem dat onze koning ook zo heet . Dat wist hij nog niet . Verstuurd vanaf mijn iPhone