Blue Monday
Blijf op de hoogte en volg Dorrie
20 Januari 2020 | Spanje, Salamanca
20 januari
22 km
Outeiro
In de ontbijtbar zie ik de beelden van Oost Spanje. Heftig ; enorme golven , en het land is bedekt met een dik pak sneeuw. Dit had ook makkelijk hier zo kunnen zijn. Hier is het fris , de zon komt op en er staat nog steeds een behoorlijke wind .
Via de medio hoor ik dat het blue monday is: de meest depressieve dag van het jaar . Nou ik heb hier geen last van . Het is een geniet dag , zeker als de zon steeds meer gaat schijnen. De omgeving is prachtig; afwisselend landbouwgebied en bossen .
Naarmate het later wordt gaat het steeds harder waaien . In de bossen voelt dit niet safe. Er liggen takken op het pad , die ik liever niet op mijn hoofd krijg . Er zijn van die windvlagen die de bomen enorm doen zwiepen . Het zijn vooral erg hoge dennenbomen. Ik ga er maar vanuit dat het caminopad mij beschermt.
De laatste 4 km is een flinke berg . Ik vind het afzien , en ben blij als ik bij de herberg ben . Daar ben ik de eerste, en tot mijn verbazing is er geen winkel en geen restaurant in de buurt. De hospitalereo heeft nog wat rijst en tomatenpuree en een knoflook. Daar ga ik het vanavond mee redden .
Totdat Paolo binnenkomt , een enthousiaste Italiaan . Hij regelt het dat er een maaltijd service langskomt . Zo , dat had die hospitalereo ook wel tegen mij kunnen zeggen . Ik bestel een salade en wijn . Wijn hoort er gewoon bij hier ; dat zal ik thuis toch weer anders gaan doen .
Paolo is gestart in Ponferrada; hij heeft 9 dagen gelopen , en is er helemaal klaar mee. Hij kan het op deze manier van zijn bucketlijst afschrijven; ik heb de camino gelopen.
De rugzak viel hem zo zwaar dat hij een soort karretje heeft gekocht , waarmee hij de rugzak vervoert . Al snel komen we erachter dat we woensdagochtend hetzelfde vliegtuig hebben . We hebben allebei een overstap in Barcelona. Dus we regelen het nu al dat we samen met de taxi naar het vliegveld kunnen .
Ik ben blij met Paolo, als hij er niet was , zou ik in mijn eentje in deze grote koude herberg zitten , en ook nog met die storm om mij heen .
Nu ga ik voor de eerste en waarschijnlijk voor de laatste keer de slaapzak hard nodig hebben . Ik ben benieuwd of ie warm genoeg is .
We moeten lang wachten op het eten ,we kijken er erg naar uit ,gewoon omdat we honger hebben . Tijdens het eten hebben we een intensief gesprek . Paolo verloor zijn ouders op jonge leeftijd. Hij bleef met 2 jongere broertjes achter, waar hij zich erg verantwoordelijk voor voelde en nog steeds voelt.Hij is net zo oud als mijn jongste zoon Pieter. Hij is een jongen die veel nadenkt, die graag op zichzelf is ; en niet zo gemakkelijk de ander vertrouwt. Hij heeft wiskunde gestudeerd.
Hij loopt deze camino bewust alleen, omdat hij tijd nodig had om na te denken , over hoe verder. Hij woont nu nog met zijn broers samen ; maar wil met zijn vriendin gaan samenwonen.
Ook is hij oprecht geïnteresseerd in mijn leven .
Ik ben onder de indruk van zijn verhaal . Een mooie ontmoeting.
22 km
Outeiro
In de ontbijtbar zie ik de beelden van Oost Spanje. Heftig ; enorme golven , en het land is bedekt met een dik pak sneeuw. Dit had ook makkelijk hier zo kunnen zijn. Hier is het fris , de zon komt op en er staat nog steeds een behoorlijke wind .
Via de medio hoor ik dat het blue monday is: de meest depressieve dag van het jaar . Nou ik heb hier geen last van . Het is een geniet dag , zeker als de zon steeds meer gaat schijnen. De omgeving is prachtig; afwisselend landbouwgebied en bossen .
Naarmate het later wordt gaat het steeds harder waaien . In de bossen voelt dit niet safe. Er liggen takken op het pad , die ik liever niet op mijn hoofd krijg . Er zijn van die windvlagen die de bomen enorm doen zwiepen . Het zijn vooral erg hoge dennenbomen. Ik ga er maar vanuit dat het caminopad mij beschermt.
De laatste 4 km is een flinke berg . Ik vind het afzien , en ben blij als ik bij de herberg ben . Daar ben ik de eerste, en tot mijn verbazing is er geen winkel en geen restaurant in de buurt. De hospitalereo heeft nog wat rijst en tomatenpuree en een knoflook. Daar ga ik het vanavond mee redden .
Totdat Paolo binnenkomt , een enthousiaste Italiaan . Hij regelt het dat er een maaltijd service langskomt . Zo , dat had die hospitalereo ook wel tegen mij kunnen zeggen . Ik bestel een salade en wijn . Wijn hoort er gewoon bij hier ; dat zal ik thuis toch weer anders gaan doen .
Paolo is gestart in Ponferrada; hij heeft 9 dagen gelopen , en is er helemaal klaar mee. Hij kan het op deze manier van zijn bucketlijst afschrijven; ik heb de camino gelopen.
De rugzak viel hem zo zwaar dat hij een soort karretje heeft gekocht , waarmee hij de rugzak vervoert . Al snel komen we erachter dat we woensdagochtend hetzelfde vliegtuig hebben . We hebben allebei een overstap in Barcelona. Dus we regelen het nu al dat we samen met de taxi naar het vliegveld kunnen .
Ik ben blij met Paolo, als hij er niet was , zou ik in mijn eentje in deze grote koude herberg zitten , en ook nog met die storm om mij heen .
Nu ga ik voor de eerste en waarschijnlijk voor de laatste keer de slaapzak hard nodig hebben . Ik ben benieuwd of ie warm genoeg is .
We moeten lang wachten op het eten ,we kijken er erg naar uit ,gewoon omdat we honger hebben . Tijdens het eten hebben we een intensief gesprek . Paolo verloor zijn ouders op jonge leeftijd. Hij bleef met 2 jongere broertjes achter, waar hij zich erg verantwoordelijk voor voelde en nog steeds voelt.Hij is net zo oud als mijn jongste zoon Pieter. Hij is een jongen die veel nadenkt, die graag op zichzelf is ; en niet zo gemakkelijk de ander vertrouwt. Hij heeft wiskunde gestudeerd.
Hij loopt deze camino bewust alleen, omdat hij tijd nodig had om na te denken , over hoe verder. Hij woont nu nog met zijn broers samen ; maar wil met zijn vriendin gaan samenwonen.
Ook is hij oprecht geïnteresseerd in mijn leven .
Ik ben onder de indruk van zijn verhaal . Een mooie ontmoeting.
-
20 Januari 2020 - 22:52
Henk:
Leuk jou verhalen te lezen.
Nog even volhouden en dan terug naar huis!!.
Goede reis en tot ziens -
21 Januari 2020 - 08:51
Joke:
Hallo Dorrie, en nu zit de wintercamino er ineens bijna op. Ik wens je een mooie afronding van deze tocht en een goede thuiskomst.
Groet en wie weet, tot ziens, sometime somewhere -
21 Januari 2020 - 17:33
Jab:
Dus Dorrie,
komende woensdag, morgen dus, ben je weer thuis. Kun je nog een paar weken van je huisje genieten en dan ga je ook verkassen denk ik. Een mooi paar laatste dagen met Paolo, een jongen met een boodschap en een mooie combi naar het vliegveld.
Ik wens je een laatste goede nachtrust in Spanje en een veilige reis terug naar ons kikkerlandje met een welgemeende groet,...……. -
21 Januari 2020 - 23:24
Addy:
Het was fijn om je op deze manier voor de tweede keer op de Camino te ontmoeten!
Dank je wel en het ga je goed!
Liefs,
Addy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
