De rugzak

8 nov Nistelrode.
23.3 km
Thuis alles netjes opgeruimd en schoongemaakt. Om 11 uur ben ík onderweg.
Meteen voel ik de goede moed. Wat is het fijn om weer aan de wandel te zijn. Het is een prachtige zonnige dag . Ik geniet intens van de prachtige herfstbomen. Bij het uitlopen van de stad valt mij op hoe de mensen in zichzelf gekeerd zijn. Zorgelijk kijken en nauwelijks of niet reageren op mijn groeten.
Dit heeft geen effect op mijn goed voelen ; voor mij valt de dagelijkse druk van me af .
Ik loop naar Rosmalen , waar ik door Hans wordt verwelkomd met een heerlijke lunch.
Daarna loopt hij tot Vinkel met mij mee. Hans praat altijd honderd uit, dus nu ook . Dit maakt het lopen relaxed, hoewel de rugzak zwaar weegt. Wat erg opvalt is dat de mensen in het buitengebied veel vriendelijker zijn . Ze zeggen allemaal gedag en sommigen maken een praatje.
Het laatste stuk loop ik alleen . Ik voel dat ik moe wordt : de rugzak wordt zwaarder en mijn lijf gaat pijn doen . Eigenlijk heb ik de laatste tijd weinig gewandeld, en zeker niet met een rugzak.
Ook wordt het donker en dat is op een provinciale weg , zonder voetpad , niet fijn . Ik ben mijn lichtjes vergeten .Als er auto’s aankomen spring ik in de berm.
Heel blij ben ik als ik het adres vind. Ik kom aan bij een aardige mevrouw, die heerlijk en verantwoord, uit eigen tuin heeft gekookt.
Ze wil wel heel graag vertellen . Poeh... haar hele levensloop komt langs. Zo vervult het “ vrienden op de fiets zijn” een heel belangrijke sociale functie.
We kijken gezellig samen Andre Rieu’s; waar zij zelfs stil van wordt. Daarna gaan de verhalen verder
Ik moet me los wrikken om te gaan slapen ; dat kost me moeite . Zij is zeer gastvrij en ik ben de gast.
Ik ben helemaal stijf en zeker mijn rug doet pijn. Gaan de jaren tellen?