Krijsende koreaanse babies

24 november Van Rabanal de Camino naar Weer een onrustige nacht . Er zijn Koreaanse pelgrims die hun eenjarig kind meenemen op pelgrimstocht , en laat die nu net naast mij liggen . Een eenjarig kind huilt wel eens s’ nachts. Ik zou gedacht hebben ; laat het kind lekker bij oma. Beter voor t kind , beter voor de ouders en heel waarschijnlijk ook voor oma , het is een lief en schattig kindje. Mensen maken allen hun eigen keuzes. Gezellig ontbeten , zodat de dag goed begint . Weer word ik door Ursula met tips overladen, waar ik eigenlijk steeds minder op zit te wachten . Bij wijze van spreken , weet zij precies te vertellen wat er na de volgende bocht gebeurt . Ook weer iemand die eigen keuzes maakt , om voor de vijfde keer dezelfde camino te lopen . Voor mij is het avontuur , het nieuwe, het spannende , waar kom ik nu weer terecht ;wat deze reis juist zo leuk maakt . Ik zou nooit 2 keer dezelfde reis maken ; er zijn zoveel mogelijkheden . S’ morgens met goede zin vertrokken . Frisse bewolkte mooie ochtend . Al snel begint het stijgen . Zo dat is hard werken , vandaag . Wat ik ervoor terugkrijg is een prachtige omgeving . Bergen met besneeuwde toppen , alle herfstkleuren , geel , bruin en groen . Enorme hoogteverschillen . Het is overweldigend . Heel moeilijk om zoiets in woorden uit te drukken . Ook foto’s maken van vergezichten kan voor mij nooit de realiteit weergeven , zoals ik dat beleef. Ik loop deels door de sneeuw. Omdat het niet waait is de kou goed te hebben . Steeds als ik onderweg ga rusten komt Ursula weer in mijn nek hijgen . Het gaat mij irriteren , en ik wil van haar af . Uiteraard weet zij de beste herberg, waar ze voor de 5 de keer komt . Als ik haar uitleg dat ik doorloop, is ze hevig teleurgesteld. Voor mij betekent dit 8 km verder. Dit is vooral dalen , dus dat is goed te doen . Wel een gevaarlijke weg , met haarspeldbochten. Steeds luister ik of er auto’s aankomen , er zijn punten zonder enig uitzicht , voor het verkeer . Ik ben blij als ik in Molaniseca aankom . Intussen is het gaan regenen . Een lieftallig plaatsje , maar door het grijze en regenachtige komt het minder uit de verf. Ik ben in de herberg de enige . De 2 dames die het runnen , balen er van dat ik de enige ben . Ze serveren geen eten en ook geen ontbijt meer en ze besluiten om morgen te stoppen en dicht te gaan , voor de winter . Ik vind het nu wel weer even relaxed , alleen zijn . Geen krijsende Koreaanse babies en geen zeer goedbedoelende Ursula om mij heen Verstuurd vanaf mijn iPhone