Grijs

20 maart Torrefresneda 19 km (628)

Mijn restaurant is nog dicht vóór 8 uur, daarom loop ik naar het dorp, waar wel een bar open is voor een desayuno. Prima zo'n Spaans ontbijt, maar voor mij staat een haver ontbijt toch echt bovenaan.

Terug bij t Rio hostel, kom ik Troy tegen, een leuke Candees, die ik al eerder tegenkwam. Hij heeft hier ook geslapen,maar omdat iedereen zijn eigen kamer heeft, weet je dit niet van elkaar..helaas.

Het is mistig en daardoor wat somber. Na 3 km langs een autoweg, komt er een splitsing naar een zandpad. Zonder hierveel over na te denken kies ik het zandpad. En dan na ongeveer 2 km loopt Troy mij tegemoet. We hebbenallebei verkeerde pad gekozen. Ik vind het niet zo erg, omdat mijn weg vandaag niet heel lang is. Die 4 km extra kunnen er gemakkelijk bij. En ik kan gezellig praten met Troy. Hij heeft een huis gekocht in Portugal,dat gaat hij opknappen en kamers verhuren. Hij heeft zijn hele leven te hard gewerkt en nu is het tijd voor de mooie dingen. Herkenbaar!

In het eerste dorpje drinken we samen koffie en dan scheiden onze wegen alweer. Hij loopt vandaag een dorp verder.

Daarna is het landschap saai het is vooral grasland en landbouwgrond ,alles is vlak, en de lucht is grijs.

Het doet meaan Nederland denken.Vooral aan Groningen toen ik daar het Pieterpad liep. Alleen de palmen die hier af en toe staan waren er in Groningen niet.

Ik mis de zon, en dan realiseer ik me wat ik tot nu toe een geluk met het weer heb gehad.

De laatste kilometers zijn gevaarlijk. Ik loop langs een snelweg, waar veel vrachtverkeer is en waar hard wordt gereden. Als ik een vrachtwagen zie aankomen, klem ik me vast aan de vangrail, als ik dit niet doe denk ik dat ik weggeblazen word.

Dit is survivelen. Dan komt er ooknog een ambulance met loeiende sirene langs..ik hoop niet voor een pelgrim.

.

Als ik aankom in Torrefresneda zie ik Ayelet en haar manin eenrestaurant. We kletsen even .Ik ga eerst de albergue zoeken en als er een keuken is ga ik naar de supermarkt.

De supermarkt is klein en heeft meteen bij binnenkomst een toonbank, net als bij ons 70 jaar geleden.

De winkelmevrouw praat honderduit. Ik snap er weinig van, maar ik loop de winkel uit met alles wat ik nodig heb.

Tijdens het eten heb ik een beter gesprek met Ayelet. Het gaat dit keer niet over Israel, waar zij zo trots op is, en Erik zit er niet tussendoor te brallen.

. We praten vooral over haar ouders, die beiden 90 zijn , en hoe men in Israël omgaat met ouderen. Zij huren een vrouw ,uit eenarm land bv Nepal en die komt inwonen .Zo'n vrouw verdient dan zoveel dat ze na een paar jaar naar haar land terug kan met veel geld. Alles is streng geregeld. Zij krijgen een visum voor bv 7 jaar, en dan moeten ze terug. Ze mogen niets anders doen als zorgen voor een oudere of voor een gehandicapte.

Dus ook in Israël is er tekort aan personeel in de zorg. Mensen werken er hard, en willen carrière maken en veel geld verdienen. Er zijn veel mensen psychisch ziek, die de stressvolle samenleving niet aankunnen. Het valt Ayelet op, en mij ook al heel lang, dat mensen hier zo relaxed en daarmee zo vriendelijk zijn. Nu moet ik hierbij vermelden dat wij vooral op het platteland zijn. In de grote Spaanse steden zal het zeker anders zijn .

Intussen schijnt de zon volop, en zoals gewoonlijk is het in de albergue koud. Ik ga op t pleintje voor de albergue op een bankje zitten en lezen. De zon is heerlijk. Torrefresneda is een klein en stil dorpje. Ik vraag me af waar de mensen zijn die hier wonen.

Intussen is er ook nog een Nederlands talig Belg binnengekomen. Het is leuk om Nederlands te praten, helaas heeft hij het te goed met zichzelf getroffen. Hij praat voortdurend over zichzelf en als ik iets inbreng, negeert hij dat volledig. Het gesprek houdt op deze manier snel op voor mij.

Verzonden vanafOutlook voor Android