Een te hoge berg, en een te lange weg

18 februari

Alba 36km (78km)

Een onrustige morgen. De wekker van de Australiërs loopt om half 6 af. Ik deel de slaapzaal met hen .Dat is balen...maar ook dat is de camino.Ik begrijp nooit zo goed waarom mensen uren nodig hebben om op pad te kunnen. Pas rond half 8 wordt het licht.

De Australische mensen zijn lief en aardig, maar ik heb niet echt een connectie met hen. Zij zijn vooral met elkaar bezig, zo is dat vaak met echtparen.

Ik zieop tegen weer zo'n heftige bergen. Kortom een wat chaggerijnige ochtend.

Als ik voor 8 uur buiten loop door het mooie stille dorpje word ik vanzelf blij.

Het dorp ligt in een dal, met enorme bergen er om heen. Angstvallig bekijk ik welke berg wij gaan nemen. De eerste kilometers zijn vlak en langs de droge rivier, waar een zielig stroompje loopt. De rugzak voelt al vertrouwd.

Maar dan die berg op. Zo hoog en zo heftig.Ik durf niet naar beneden te kijken als ik langs afgronden loop. Het enge gevoel overheerst het mooie.Ik ben heel blij dat ik weet dat de Duitse jongens achter mij aankomen, voor t geval dat ik omkieper.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op andere camino's zo'n berg heb beklommen. Ook maak ik me zorgen hoe ik ooitnaar beneden moet komen Deze zorgen zijn overbodig. Het dalende pad is goed begaanbaar en langzamerhand komt mijn camino geluksgevoel terug, en kan ikom me heen kijken en genieten van het immense landschap.

Na 15 km is er een dorpje met een bar. Als ik eenmaal zit merk ik dat die berg mij veel energie heeft gekost.Echter in dit dorp is helaas geen plek om te overnachten. Ik moet door....

Ik heb een plek in mijn hoofd waar ik kan overnachten . Echter ik moet een hospitalerea bellen, voor een code; het lukt mij niet om die geactiveerd te krijgen.

De hospitalerea beloofd over een uur te komen. Ik loop terug naar het dorpsplein, waar wat oude mensen bij elkaar in de zon zitten. Er blijkt geen restaurant en ook geen winkel hier te zijn. De mensen zijnbehulpzaam , ze hebbenallerlei adviezen , waar ik niets van versta. Ik krijg fris water van hen endit alles bij elkaar genomen doet mij besluiten om toch nog 8 km verder te lopen. Ik praat mezelf moed in. Het is voorlopig nog licht, de zon schijnt en mijn pijntjes lijken geen pijnen te worden. Ik ben keimoe , maar daar kan ik me overheen zetten.

De weg is saai.. stenen en zand. Maar ik zet mijn verstand op 0, en loop door, de laatste 2km langs de snelweg. Even voor 6 uur kom ik aan in de herberg.

Wat een dag...ik val neer op de bank..stuk..

Met veel moeite maak ik t bed op, ga ik douchen en gelukkig is er een restaurant dichtbij. De keuken gaat natuurlijk pas om 8 uur open, maar ze hebben al lekkere salades, met wijn. Wat is dit heerlijk en verdiend. Bovendien heeft het restaurant wi-fi, de eerste keer...hé he.

Om 9uurhet bed in, want de Australiërs zullen de wekker wel weer mooi op tijd hebben gezet.

Verzonden vanafOutlook voor Android