Knus

29 februari 16 km Moclin. (244)

Ik had een fijne nachtrust in mijn luxe kamer. In mijn dromen waande ik mij weer in mijn appartement in Portugal.

In het restaurant geniet ik van een Spaans ontbijt. Toast met tomatas en kaas.

Het belooft weer een mooie dag te worden met een opkomende zon en een heldere hemel. Het is vroeg in de morgen ijzig koud, er is ijs op de autoruiten.

Dit verandert al snel. Als de zon hoger komt wordt het lekker. Het eerste stuk loop ik langs een autoweg, daarna in de bergen.Ik moet goeduitkijken , waar de zon nog niet is geweest, is het glibberig door ijslaagjes.

De bergen en de dalen zijn mooimet prachtige uitzichten.

Het eerste koffietentje is er na 10 km. Maar dan....komt er een berg die van geen ophouden weet. Boven op die berg ligt Moclin. Na iedere bochthoop ik het dorp te zien. De berg houdt maar niet op. Het is zwoegen..het pad is gelukkig goed begaanbaar, dus klauteren hoeft niet, maar de weg is zo lang.Het pad stijgt 400 meter in 3 km.

De uitzichten zijn natuurlijk formidabel, de besneeuwde bergen zijn ook weer goed te zien. Ik sta noodzakelijk veel stil, maar zeker ook om van die geweldige uitzichten te genieten.

Als ik in de albergue aankom is er een meisje aan t poetsen. Zij wijst me de weg. Ik ben net op tijd voor de supermarkt en ook het restaurant is open.

Het restaurant is minder geslaagd, omdat er geen terras is. Ik moet er gedwongen binnen zitten, waar het erg koud is , terwijl de zon volop schijnt. Daar eet ik een salade en ben ik snel weg. De albergue heeft een zonnige tuin, uit de wind , waar ik wel van de zon kan genieten.

In de namiddag komt er een totaal stukke Spanjaard binnen. Hij heeft gelopen vanaf Granada.Hij is overal te laat voor. De supermarkt is dicht en ook het restaurant is dicht.En hij heeft vreselijke honger. Onze communicatie verloopt moeizaam, maar met hulp van Google translate komen we een eind. Ik strijk over mijn hart en geef hem mijn pak noodles, dat al dagen in mijn tas zit, voor noodsituaties.

Dit is een noodsituatie.Ik heb dat inmiddels wel geleerd dat het belangrijk is om te denken aan situaties dat er geen eten in de buurt is.

Later komt er nog een pelgrim binnen, een Portugees. Ook hij komt vanaf Granada gelopen , en is kapot.

Hij spreekt gelukkig goed Engels. Hé,hé, nu begint de caminoeen beetje op de camino te lijken.

Gewoon leuke medepelgrims. Ik heb nog een pakje soep en brood. Zo komen we samen en vooral zij, niet om van de honger. Hé hier kan ik weer echt van genieten.Zo hoort de camino tezijn,samen eten, gezellig kletsen en er niets van verstaan;niet opgescheept zitten met van die zeikerds die alleen met zichzelf bezig zijn.

Later komt de hospitaleria , zij maakt de houtkachel aan...dat maakt het helemaal knus.

Verzonden vanafOutlook voor Android