Veel water

11maart Villaharta 22 km (439)

In de morgen weer eens vertrokken met een strakblauwe lucht en een opkomende zon. Het is fris, zo'n heldere ochtenddoet mij goed.

Als ik het dorpje uitloop kom ik diverse groepen hardlopers tegen, waarover ik meop de vroege maandagmorgen verbaas.

Later ontdek ik dat er buiten het dorp een grote kazerne ligt en de hardlopers zijn militairen. Wellicht bereiden zij zich voor op de inval van Rusland.

De weg vandaag is niet heel moeilijk, het begint met een lang fietspad, daarna een natuurpad met stenen, modder en vooral heel veel water.

Het is geregeld laveren om buiten de stroompjes en plassen te blijven.

Een keer is er een stroom en die is echt te breed. Ik hoor dat boven mij auto's rijden, dus ik denk ik ga naar die autoweg. Ik klauter met handen en voeten , tussen prikkende planten, naar boven, maar helaas daar is een hekwerk, waar ik niet doorheen kan. En nu...Terwijl ik hierover sta na te denken, hoor ik iemand beneden mij roepen. Een Spaanse dame, zij wijst volop dat ik moet komen en daarop ga ik weer op handen en voeten naar beneden. Zij heeft een plekje ontdekt waar ik met hulp van haar stokken doorheen kan.

Zij is mijn reddende engel, want het lukt. Heel byzonder vind ik het dat ik de hele dag niemand zie, en juist op het moment dat ik hulp nodig heb, is zij daar.

Zij loopt meteen door en ik zie haar daarnaniet meer.

Ik realiseer me dat stokken toch op sommige momenten onontbeerlijk zijn.

De albergue moet ik dit keer regelen op het stadhuis.

De mevrouw op het stadhuis maakt mij duidelijk dat ik morgen een taxi moet nemen , omdat er wateroverlast is, door een rivier waar we niet over heen kunnen.

Ik vind dit wat raar. Want als een taxi er over heen kan , kan ik dit toch ook. Ik heb helemaal geen zin in een taxi en ga gewoon lopen en zie wel waar het schip al dan niet strandt.

De albergueis een fijne plek, met een keuken en mooie bedden.

Daar is ook een jonge Duitse vrouw.

Zij loopt ongeveer 10 dagen , en zijheeft die 10 dagen niets gegeten. Zij voelt zich er goed bij. Ze is begonnen met intermetting fasting,en hierin steeds verder gegaan. Ik kan een heel eindmet haar meegaan, en ik geloof zeker in intermetting fasting. Maar ik weet ook,zeker op de camino,is eten een zeer centraal thema voor mij .Tijdens het wandelen denk ik er over na wat en waar ik ga eten. Dit zou ik niet graag missen.

In het dorp valt weinig te beleven.Ik zoek een bar om een glas wijn te drinken, echter alles is dicht. Dan ga ik , weliswaar heerlijk in de zon, wachten op de opening van de supermarkt. Echter die opening gebeurt niet. Dan ontdek ik een straatje verder nog een supermarkt. die wel open is, maar die heeft geen groente en fruit. Daar moet ik het dan maar zonder mee doen vanavond .

Het vertrouwen in mijn scheenbeen is hersteld...ik ben trots op hem of haar.

Ik heb een eigen kamer met een kacheltje, dus helemaal fijn.

rzonden vanafOutlook voor Android